PARACETAMOL.

Here on the range I belong, drifting along with the tumbling tumbleweeds.

  Και τώρα θα σου πω εγώ για το πώς περνάω τις νύχτες μου.  Καπνίζω πολύ. Πιο πολύ από ότι παλιότερα. Ακούω παλιά, ρώσικα ασπρόμαυρα τραγούδια. Αυτά που οι τραγουδιστές τους εχουν πεθάνει εδώ και καιρό. Καμία φορά διαβάζω τα βιβλία μου, αλλά εχω καιρό να ανοίξω την Γενεαλογία της Ηθικής και πρέπει να την διαβάσω από την αρχή και αυτό με τρομάζει λίγο. Πρόσφατα έφτιαξα το πορτατίφ μου και η ατμόσφαιρα στο γραφείο μου είναι λίγο πιο κινηματογραφική. Έτσι πίνω και λίγο για να ταιριάξω στον ρόλο του κινηματογραφικού ήρωα που έχω φτιάξει, τον Jacques LaCroix. Θυμίζει λίγο Humphrey Bogart εμφανισιακά αλλά είναι πιο όμορφος και πιο υπαρξιστής. Είναι ναυτικός οπότε και τα δύο αυτά ήταν αναπόφευκτα.
  Όταν το σπίτι μου είναι όμορφο περνάω διαφορετικά τις νύχτες μου. Σκέφτομαι όλα αυτά που κατά καιρούς γράφω, το τι σημαίνει το κάθε χρώμα που βλέπω καθημερινά, το ότι ο κόσμος δεν έχει χρώματα στα αλήθεια, αλλά ότι μονο μέσα από τα μάτια μας τον βλέπουμε έτσι, αλλά και το ότι αν εμείς τον βλέπουμε έτσι, ίσως μόνο αυτό να έχει σημασία και τίποτα άλλο. Το ότι η ζωγραφική, ο κινηματογράφος, η φωτογραφία και η μουσική είναι εγκλωβισμένα μέσα στον τρόπο που βλέπουμε. Ευτυχώς δηλαδή που βλέπουμε και χρώματα και διασκεδάζουμε που και που. Φαντάζεσαι να ανοίγαμε τα μάτια μας και να βλέπαμε γερμανικό εξπρεσσιονισμό; Δεν ξερω, αν είχα επιλογή για το πώς θα βλέπω, θα προτιμουσα technicolor ή polaroid για να είμαι ειλικρινής. Θα ήταν περίεργο, αλλά μετά θα το συνήθιζα, όπως συνήθησα και αυτή την όραση.
  Σου έχω πει ότι αν με αφήνεις μπορώ να μιλάω ασταμάτητα. Όπως και να χει, ίσως να σε ενδιαφέρει το ότι χτες έδωσα έναν ορισμό για αυτό που εγώ θεωρώ ''καλή'' τέχνη. Νομίζω λοιπόν ότι καλή τέχνη είναι ό,τι με κάνει να προβληματίζομαι σχετικά με το ότι υπάρχω, με το που υπάρχω, το πώς, το γιατί και άλλα τέτοια που έλεγαν την δεκαετία του 60. Βέβαια μπορεί να μην με καλύπτει από ένα σημείο και μετά, αφού τους ίδιους προβληματισμούς σχετικά με την ύπαρξή μου έχω και με την κακή τέχνη, αφου σαν σωστός σατανιστής εκτιμώ και κάθε τι που μου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα (εκτός ίσως από το video-art, δεν ξέρω γιατί, μπορεί να σου γράψω για αυτό άλλη φορά).
  Μετά την τέχνη μπορεί να σκέφτομαι τα πολύ παιδικά μου χρόνια και να τα βλέπω σαν σε ένα μισοκατεστραμένο και μισοκαμένο φιλμ που πολύ συχνά μπλέκεται με αναμνήσεις που δεν τις θυμάμαι, αλλά μου έχουν πει άλλοι για αυτές και εγώ τις έφτιαξα όπως θέλω στο μυαλό μου, κάνοντάς τις λίγο πιο κλισέ και γαλλικό σινεμά.
  Μερικές νύχτες πίνω μαζί με φίλους, ή γνωστούς, όπως θες πες το. Εκεί πάλι σκέφτομαι την ύπαρξη μου, συν την ύπαρξη όλων των υπολοίπων. Προσπαθώ να τους εξηγήσω αλλά οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν. Η τουλάχιστον λένε ψέματα στον εαυτό τους για το οτι δεν ξέρουν. Εγώ όμως ξέρω Μαρία ότι καταλαβαίνουν τι λέω. Ξέρω τι σκέφτονται λίγο πριν κοιμηθούν και όταν ανάβουν τα τσιγάρα τους και καλά ανίδεοι. Ξέρω οτι όταν πάνε σπίτι θα σκεφτούν αυτά που είπα αλλά θα προσπαθήσουν να τα ξεχάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται.
  Ξέρω ότι είναι καλύτερα να πίνω εδώ μόνος μου εφ όσον δεν είσαι εσύ εδώ που καταλαβαίνεις. Το προτιμώ από το να βλέπω τους άλλους να το παίζουν σκληροί και μονοεπίπεδοι. Άλλες φορές πηγαίνω μαζί τους στα θορυβώδη μαγαζια με απαίσια μουσική. Αλλά να ξερεις, το κάνω μόνο και μόνο επειδή είναι Τέχνη.