Weltschmerz.

Ασφυκτυώ μπροστά σε αυτονόητα και καθημερινά πράγματα. Προσπαθώ να καταλάβω αν τα βρίσκω τρομακτικά ή υπερβολικά βαρετά.

Happy New Fear, By Graou Zel.

''What? Skrillex? Is this a new drug or something?''

...Είμαστε  έξω από το κτίριο.Ακούω μια μουσική που δεν πίστευα πως θα έπαιζε εκεί.Ας μην βγάζω βιαστικά συμπεράσματα λέω και συνεχίζω με την είσοδο μου στο κτίριο.Μπαίνουμε μέσα και μου ξαναλέω ''τελικά είχες δίκιο''.Δεν έπεφτε καρφίτσα κάτω, με εξαίρεση βέβαια τα ποτά που χυνόντουσαν όταν δεν κατέληγαν τελικά στον σκοπό τους.

Ξεκινάω να ακολουθώ το πρωτόκολλο κοινωνικοποίησης.

-Τι γίνετε ρε καλά;

-Εδώ μωρέ τα ίδια.

-Που 'σαι ρε που χάθηκες;Πως τα περνάς.

- Τα ίδια...εδώ τριγύρω είμαι.

-Έλα ρε συ καιρό έχω να σε δω.Καλά είσαι;

-Η αλήθεια είναι πως δεν πολυβγαίνω τον τελευταίο καιρό αλλά κατα τ'αλλα τα ίδια.

-Όλα καλά ρε;

-Τα ίδια...

Τα ίδια και τα ίδια, λέω.Τι άλλο θα μπορούσα να πω;Να πω πως δεν είμαι καλά;Θα αρχίσουν οι ερωτήσεις και βαριέμαι να απαντάω.Εξάλλου δεν θα τους πολυνοιάξει.Εξάλλου θα καταλάβαιναν;Απλά τηρούν και αυτοί το πρωτόκολλο κοινωνικοποίησης.Να πω πως είμαι καλά;Αφού δεν είμαι.Άσε που είναι και κάπως κλισέ σαν απάντηση (αλήθεια, γιατί όταν σου λέει κάποιος ότι είναι καλά δεν τον ρωτάς  για τον λόγο που είναι;).Οπότε λέω ''τα ίδια''και είμαι κάπως καλυμμένος .Ας προχωρήσουμε όμως....Μετά από κάποια λεπτά μέσα στον χώρο,αρχίζω να νοιώθω περίεργα.'Ισως φταίει που επικρατεί σαρδελοποίηση αλλά εγώ
 νοιώθω πολύ περίεργα.Σαν να είναι στημένη η όλη κατάσταση.Σαν να υπήρξε κάποιος σκηνοθέτης που να τους όρισε τις θέσεις τους,τις κινήσεις τους, τις ατάκες τους.Σαν να έχω βρεθεί σε μια προκαθορισμένη συζήτηση.'Ολοι ξέρουν τι θέμα να αναπτύξουν και πως θα το κάνουν.Δεν γαμιέται λέω και ανάβω την πίπα μου.Αρχίζω να μιλάω με ένα φίλο.Λέμε πράγματα για το παρελθόν για το παρόν και το μέλλον.Δεν μου ήταν ούτε παραγωγική η συζήτηση αλλά ούτε και αδιάφορη.Μας πλησιάζει μια κοπέλα και άρχισε να μιλάει στον φίλο.Φίλοι από παλιά και αυτοί.Εγώ πότε έμπαινα στην κουβέντα πότε χάζευα έναν πίνακα.Στο τέλος μας προσκάλεσε να πάμε στον μέσα χώρο όπου ήταν παρέα με τις φίλες τις.''Πάμε'' μου λέει ''μέσα στις κοπέλες'';''και δεν πάμε'' του κάνω εγώ. Πηγαίνει να πάρει ένα ποτό και ένα ποτηράκι νερό για τασάκι που του ζήτησα.Βρίσκουμε τις κοπέλες και συστηνόμαστε(πάνω απ όλα το πρωτόκολλο κοινωνικοποίησης).Την είχαν κάπως ακούσει από το αλκόολ.Καθόλου περίεργο.Κοιτάω την ώρα και ήταν τρεις και μισή.Πως πέρασε έτσι η ώρα;Κόσμος που χόρευε αλλά και κόσμος που  περνούσε  με έσπρωχνε για να πάει στον προορισμό του.Εγώ προσπαθούσα να ανάψω την πίπα και να μην χύσω το νερό.Δεν μπορούσα να συνηθίσω την όλη κατάσταση και επίσης άρχισε το σώμα μου να ανεβάζει θερμοκρασία με αποτέλεσμα να ξεκινάνε να με πιάνουν νεύρα.Πηγαίνω να βρω ένα ασφαλές μέρος για να αφήσω το πανωφόρι μου, να τελειώσω τον μισό τελειωμένο καπνό και να πετάξω το ποτήρι.Παράλληλα πήγα να βρω την παρέα με την οποία είχα έρθει.Είχαν αράξει στο μπαλκόνι και κάνανε τα δικά τους.Τους αφήνω όμως για να επιστρέψω στο πάρτι της ''Zion'' όπου δυστυχώς όμως δεν έπαιζε από πίσω juno reactor.''Παράρτημα είναι η φάση σήμερα'' λέω σε έναν που σίγουρα θα καταλάβαινε τι εννοούσα.''Γάμησετα'' μου λέει.(Σας είπα ότι είδα την φρίκη για την όλη κατάσταση, αποτυπωμένη στο πρόσωπο ενός ανθρώπου με γυαλιά όπου πάνω από το πουκάμισο του φορούσε ένα καρό μάλλινο;Δεν σας το 'πα).Επέστρεψα λοιπόν στον μεγάλο χώρο της σαρδελοποίησης.Βρήκα τον φίλο να μιλάει με μια τύπισα.Δεν ήθελα να τον διακόψω,εξάλλου δεν είχα λόγο για να το κάνω.Καθόμουν και προσπαθούσα να συνηθίσω την κατάσταση.Παρατηρούσα τις κινήσεις των ανθρώπων και προσπαθούσα να μαντέψω τι λέει ο ένας στον άλλον.Εξάλλου μέσα σε τέτοιες καταστάσεις μου αρέσει περισσότερο ο ρόλος του κοινωνιολόγου παρά....

'Υστερα από πολλές περιπλανήσεις μου στους χώρους του κτιρίου και ύστερα από  την διεξοδική μου κοινωνιολογική μελέτη,τα κατάφερα.Μπόρεσα να συνηθίσω την ύπαρξη μου μέσα στον χώρο αυτό.''Κατάφερα να γίνω ένας από εσάς''  λέω από μέσα μου και πήγα να γίνω και εγώ μια  μικρή σαρδελίτσα που συμπληρώνει αυτήν την υπέροχη ποίηση.

Έχουν περάσει λοιπόν κάποια ψήγματα της ώρας και πλέον είμαι μέλος αυτού του συρφετού.Γυρίζει ο Γιώργος και μου ψιθυρίζει στο αυτί ''Zion!'' και εγώ τον κοιτάζω και του χαμογελάω.Για κάποιο περίεργο λόγο είχαμε μπει στο κλίμα της ατμόσφαιρας του matrix πριν ακόμα φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό.Μάλλον θα έφταιγε η αμφίεση μου,ας είναι.Πλέον είμαι με τον Γιώργο σε μια γωνιά και αναλύουμε .Μεταφερθήκαμε όμως στην ησυχία πλέον του μπαλκονιού.Ξημέρωνε και εμείς αρχίσαμε τους αφορισμούς κοιτάζοντας την αλλαγή του ουρανού και τους περαστικούς μικροαστούς που γυρίζανε πίσω στις μυρμηγκοφωλιές τους.Αυτόν όμως τον μικρό διαλογισμό μας τον χάλασε μια φασαρία που
άρχισε να φουντώνει στα εσώτερα του χώρου.Αναμενόμενο ήταν έτσι και αλλιώς αν επεξεργαστεί κανείς τα δεδομένα τις κατάστασης.Μπαίνουμε μέσα λοιπόν και με πλησιάζει μια φίλη (όπου την είχε ακούσει κάπως) η οποία μου λέει να μην δίνω σημασία στο τι γίνετε και να αφεθώ στην ενέργεια της μουσικής.Της χαμογέλασα.Μετά από λίγο με ρωτάει αν έχει δώσει σε μένα τον καπνό της και της λέω πως όχι.Μετά μου εξήγησε τον συνειρμό της.Δηλαδή,ρώτησε εμένα πρώτο γιατί ήμουν το πρώτο άτομο που θα εμπιστευόταν.Την ευχαρίστησα δίνοντας της ένα φιλί και εκείνη σκάλωσε.Μου λέει πως της άρεσε αυτή η χειρονομία και πως λιώνει.Εγώ την κοιτούσα προσπαθώντας να καταλάβω την σκέψη της.

Καθισμένος πλέον στο μπαρ καπνίζω την πίπα μου και πίνω μια αλκοολική πορτοκαλάδα .Πήγα τουαλέτα και αντίκρισα την επέλαση των Ούννων.Άρχισα πάλι τους αφορισμούς.''Θέλετε επανάσταση ε;Εδώ δεν μπορείτε να κατουρήσετε σαν άνθρωποι και θέλετε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία ε;''Σκεφτόμουν και κατούραγα.Επέστρεψα στο μπαρ.Ο συρφετός είχε αραιώσει.Με καληνύχτισε ο Γιώργος και εγώ έμεινα να τα λέω με την φίλη.Καταλάβαινα αυτά που μου έλεγε αλλά εγώ δεν ήμουν σε πνευματική διαύγεια ώστε να τις δώσω όμορφες απαντήσεις.Τέλος έφυγε και αυτή και μετά από λίγο έφυγα και εγώ με την Τζο η οποία ήταν χαρούμενη γιατί θεωρούσε πως αυτή η πρωτοχρονιά ήταν η καλύτερή της.

9:00 π.μ και εμείς περπατάμε αντικρίζοντας τις στομαχικές ανασφάλειες των ανθρώπων.Είχε ψύχρα έξω.Λογικό είναι. Αποχαιρετιστήκαμε με την Τζο και αναχώρησα για το βασίλειο μου μέσα σε μία  κόκκινη άμαξα.Άλλη μια πρωτοχρονιά πέρασε.Καμία διαφορά.

Happy new fear

 Graou Zel

NEUJAHR.

''Yeah, I hate Ben too when he drinks and wants to do movies and all that shit, but you know, he's a nice guy.''

   Ποτό στο δεξί χέρι, τσιγάρο στο αριστερό, πηγαίνω στην άλλη άκρη του δωματίου ανάμεσα σε σώματα που κουνιούνται με ομοιόμορφα και παρόμοια μεταξύ τους μοτίβα, κοιτάζω λίγο γύρω μου, βλέπω μωβ και πράσινα εναλασσόμενα φώτα. Φέρνω το δεξί μου χέρι κοντά στο στόμα μου, μετά το αριστερό. Φυσάω καπνό πάνω σε έναν τύπο και του ζητάω συγγνώμη, μου χαμογελάει. Όλοι είναι πολύ ευγενικοί εδώ απόψε. Όταν τους σκουντάς σου λένε ''δεν πειράζει'' με χαμόγελο. Έχω καιρό να το δω αυτό. 

  Μπαλκόνι μαζί με τους άλλους. Κρύο αλλά μιλάμε και ξεχνιέμαι.

   ''Και πως σε λένε;''

   ''Γιωργο''

   ''Χάρηκα. Θέλεις τσίπουρο;''

   '''Οχι ευχαριστώ, θα δω πώς θα τα πάω με το ουίσκι για την ώρα.''

  Κοιτάζω γύρω, παντού γνωστοί. Όχι απαραίτητα παρέα αλλά σίγουρα πρόσωπα που έχω ξαναδεί κάπου. Λέω να μπω μέσα, το ποτό μου τελείωσε, δεν θυμάμαι το νούμερό του αλλά ούτως ή άλλως θα το ξαναγεμίσω. Με δυσκολία γίνομαι αντιληπτός στο μπαρ. Κάποια στιγμή βρίσκω το ποτήρι μου γεμάτο και σκέφτομαι να πάω στον διάδρομο να χαιρετίσω κανέναν να φαίνομαι και λίγο κοινωνικός. Δεν τα καταφέρνω και ιδιαίτερα. Παίρνω τον δρόμο του γυρισμού για την ''φάση''.

   ''Γεια, είσαι καλα; Εεε, πάω μέσα, θες να χορέψουμε;''

   ''Ναι.''

Προσπαθώ να συντονίσω το σώμα μου με το απέναντι με λίγη δυσκολία. Σκόρπιες σκέψεις πετάγονται στο κεφάλι μου, όπως η σκηνή στο Matrix, στην Zion, όπου όλοι χορεύουν drum & bass, ή κάτι τέτοιο τελος πάντων, αλλά κι εδώ καλά είναι. Η σκηνή στο πάρτυ στο Donnie Darko και άλλα 90s κλισέ.

   '''Εχεις τσιγάρα;''

   ''Ναι.''

   ''Θες να πάμε έξω;''

   ''Οκ.''

  Κρυώνω λίγο, αλλά όχι όσο περίμενα. Μόνο μία μπλούζα φοράω και βρέχει λίγο. Μερικές σταγόνες πέφτουν στα μαλλιά μου, αλλά δεν με πειράζει. Η μουσική ακούγεται αρκετά και έξω οπότε και ελπίζω να μην φαίνομαι εντελώς γελοίος που εξακολουθώ να χορεύω πιο χαλαρά. Από κάτω περνάει κόσμος και τον κοιτάω από την ασφάλεια του μπαλκονιού. Θα κάνω κι εγώ ένα τσιγάρο.

  Περνάει η ώρα. Ξαναμπαίνω. Χορεύω μαζί με δύο φίλους. Ελπίζω η ξανθιά απέναντι να μην με κοιτάζει επειδή χορεύω σαν τον Ian Curtis (δεν είναι κομπλιμέντο). Γυρίζω στον Χρήστο. Του φωνάζω στο αυτί ''Zion!''. Με κοιτάζει και χαμογελάει. 

  Έφυγαν πολλοί χωρίς να με χαιρετίσουν. Δεν κρατάω κακία (''ναι, αλλά γράφεις για αυτο...''). 200 τσιγάρα. Αυτή είναι η καλύτερη πρωτοχρονιάτικη ταινία. Αναρωτιέμαι πόσοι την έχουν δει. Αναρωτιέμαι αν όντως κάπνισα 200 τσιγάρα απόψε πίνοντας και χορεύοντας. Αυτό θα ήταν μια καλή εξήγηση για την κατάσταση του λαιμού μου. Δεν έχει σημασία. Κοίταξα έξω από το παράθυρο, ξημέρωσε, όλα τελείωσαν για μένα, προσγειώθηκα. Πάω να ξαπλώσω με τον πιο kinky εραστή που είχα ποτέ, τον πονοκέφαλο. Ευτυχισμένο το 1984.