PARACETAMOL.

Here on the range I belong, drifting along with the tumbling tumbleweeds.

  Και τώρα θα σου πω εγώ για το πώς περνάω τις νύχτες μου.  Καπνίζω πολύ. Πιο πολύ από ότι παλιότερα. Ακούω παλιά, ρώσικα ασπρόμαυρα τραγούδια. Αυτά που οι τραγουδιστές τους εχουν πεθάνει εδώ και καιρό. Καμία φορά διαβάζω τα βιβλία μου, αλλά εχω καιρό να ανοίξω την Γενεαλογία της Ηθικής και πρέπει να την διαβάσω από την αρχή και αυτό με τρομάζει λίγο. Πρόσφατα έφτιαξα το πορτατίφ μου και η ατμόσφαιρα στο γραφείο μου είναι λίγο πιο κινηματογραφική. Έτσι πίνω και λίγο για να ταιριάξω στον ρόλο του κινηματογραφικού ήρωα που έχω φτιάξει, τον Jacques LaCroix. Θυμίζει λίγο Humphrey Bogart εμφανισιακά αλλά είναι πιο όμορφος και πιο υπαρξιστής. Είναι ναυτικός οπότε και τα δύο αυτά ήταν αναπόφευκτα.
  Όταν το σπίτι μου είναι όμορφο περνάω διαφορετικά τις νύχτες μου. Σκέφτομαι όλα αυτά που κατά καιρούς γράφω, το τι σημαίνει το κάθε χρώμα που βλέπω καθημερινά, το ότι ο κόσμος δεν έχει χρώματα στα αλήθεια, αλλά ότι μονο μέσα από τα μάτια μας τον βλέπουμε έτσι, αλλά και το ότι αν εμείς τον βλέπουμε έτσι, ίσως μόνο αυτό να έχει σημασία και τίποτα άλλο. Το ότι η ζωγραφική, ο κινηματογράφος, η φωτογραφία και η μουσική είναι εγκλωβισμένα μέσα στον τρόπο που βλέπουμε. Ευτυχώς δηλαδή που βλέπουμε και χρώματα και διασκεδάζουμε που και που. Φαντάζεσαι να ανοίγαμε τα μάτια μας και να βλέπαμε γερμανικό εξπρεσσιονισμό; Δεν ξερω, αν είχα επιλογή για το πώς θα βλέπω, θα προτιμουσα technicolor ή polaroid για να είμαι ειλικρινής. Θα ήταν περίεργο, αλλά μετά θα το συνήθιζα, όπως συνήθησα και αυτή την όραση.
  Σου έχω πει ότι αν με αφήνεις μπορώ να μιλάω ασταμάτητα. Όπως και να χει, ίσως να σε ενδιαφέρει το ότι χτες έδωσα έναν ορισμό για αυτό που εγώ θεωρώ ''καλή'' τέχνη. Νομίζω λοιπόν ότι καλή τέχνη είναι ό,τι με κάνει να προβληματίζομαι σχετικά με το ότι υπάρχω, με το που υπάρχω, το πώς, το γιατί και άλλα τέτοια που έλεγαν την δεκαετία του 60. Βέβαια μπορεί να μην με καλύπτει από ένα σημείο και μετά, αφού τους ίδιους προβληματισμούς σχετικά με την ύπαρξή μου έχω και με την κακή τέχνη, αφου σαν σωστός σατανιστής εκτιμώ και κάθε τι που μου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα (εκτός ίσως από το video-art, δεν ξέρω γιατί, μπορεί να σου γράψω για αυτό άλλη φορά).
  Μετά την τέχνη μπορεί να σκέφτομαι τα πολύ παιδικά μου χρόνια και να τα βλέπω σαν σε ένα μισοκατεστραμένο και μισοκαμένο φιλμ που πολύ συχνά μπλέκεται με αναμνήσεις που δεν τις θυμάμαι, αλλά μου έχουν πει άλλοι για αυτές και εγώ τις έφτιαξα όπως θέλω στο μυαλό μου, κάνοντάς τις λίγο πιο κλισέ και γαλλικό σινεμά.
  Μερικές νύχτες πίνω μαζί με φίλους, ή γνωστούς, όπως θες πες το. Εκεί πάλι σκέφτομαι την ύπαρξη μου, συν την ύπαρξη όλων των υπολοίπων. Προσπαθώ να τους εξηγήσω αλλά οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν. Η τουλάχιστον λένε ψέματα στον εαυτό τους για το οτι δεν ξέρουν. Εγώ όμως ξέρω Μαρία ότι καταλαβαίνουν τι λέω. Ξέρω τι σκέφτονται λίγο πριν κοιμηθούν και όταν ανάβουν τα τσιγάρα τους και καλά ανίδεοι. Ξέρω οτι όταν πάνε σπίτι θα σκεφτούν αυτά που είπα αλλά θα προσπαθήσουν να τα ξεχάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται.
  Ξέρω ότι είναι καλύτερα να πίνω εδώ μόνος μου εφ όσον δεν είσαι εσύ εδώ που καταλαβαίνεις. Το προτιμώ από το να βλέπω τους άλλους να το παίζουν σκληροί και μονοεπίπεδοι. Άλλες φορές πηγαίνω μαζί τους στα θορυβώδη μαγαζια με απαίσια μουσική. Αλλά να ξερεις, το κάνω μόνο και μόνο επειδή είναι Τέχνη.












 

Current 93.

A group of plague-carrying rats finds shelter in an old farm, hidden in a forest, which in old times was used as a war prison

Δεν βρίσκουμε ηρεμία κάτι τέτοια βράδια Κυριακής, πέφτουν οι πόλεις, πέφτουν τα εργοστάσια-ναοί, τα σκυλιά του αγρού παίζουν χαρτιά και έξω βρέχει όταν στο σπίτι μου έχει νεκρική σιγή.

Ακόμα περιμένω.

Γιατί ζούμε στιγμές που δεν θα θυμόμαστε στο μέλλον; Η παιδική μου ηλικία επιστρέφει μόνο ως ένα θολό slideshow από μισοκαμένες φωτογραφίες ποιότητας polaroid, σαν κάτι που έζησε ένας άλλος, άγνωστος. Οι παιδικοί μου φίλοι πέρασαν και έσβησαν σταδιακά, μέχρι που τίποτα από το τώρα τους δεν ανταποκρίνεται στο τότε. Είπαν κάποτε πράγματα που δεν θυμάμαι πλέον και τους αγάπησα, αλλά φοβάμαι πως μερικά πράγματα τα επινόησα και δεν συνέβησαν πραγματικά. Τόσο δυσδιάκριτο είναι το φιλμ.
Το βλέπω μερικές φορές και είναι γεμάτο με κορμούς δέντρων, φρεσκοκομμένο γρασίδι και τη μυρωδιά της θάλασσας, την μόνη μυρωδιά που με ελευθέρωσε. Κύματα που έρχονται κατά πάνω μου και αντηχούν στο κεφάλι μου εκστατικά, χώμα που μόνο εγώ το έχω πατήσει και έχει ενωθεί με τη βροχή και την κρύα ανάσα της, μουσικές που φτιάχνονται μόνο από εμένα και δίπλα από την θάλασσα, άνοιξη και να πλέω στο ξεραμένο δάσος απέναντι από το σπίτι μου. 
Η εφηβεία μου ακόμη χειρότερα. Άσε που έχω βάσιμες υποψίες ότι κρατάει ακόμα, όσο γραφικό κι αν ακούγεται. Έζησα μόνο μέσα στις ταινίες και τα παράξενα διηγήματά μου, στον αβάσταχτο πόνο του Σαββάτου με τα άγρια μεθύσια, στον αβάσταχτο πόνο που λέξεις δεν περιγράφουν, που παλεύει να βγει, αλλά κοκκαλώνει και πέφτει αναίσθητος στα σκαλάκια  με τους φίλους του να τον χαζεύουν. Και έκανε βόλτες ο αβάσταχτος πόνος και γνώρισε και θολές φιγούρες που λίγο μοιάζουν τώρα πια με ανθρώπους και τον έκαναν ακόμη πιο αβάσταχτο. Δεν θυμάμαι πότε νόμιζα οτι αγαπούσα και πότε όντως συνέβαινε, ίσως και να μην είχε ποτέ σημασία.
Kαι θα δω κι άλλες θολές φιγούρες και θα ξέρω ότι κάποτε είχαν ονόματα και χαμόγελα, αλλά δεν θα ξέρω να τα διηγηθώ. Και σίγουρα θα μου μιλήσουν για πράγματα που θεωρούν σπουδαία αλλά κι αυτά θα ξεθωριάσουν. Και ακόμα περιμένω και γι αυτό γράφω. Περιμένω κάτι που μπορεί να μην έρθει απόψε, ακόμη κι αν έρθει δεν θα το αναγνωρίσω έτσι στολισμένο όπως θα είναι. Και αύριο δεν θα ξέρω αν έγραψα κάτι και γιατι.

Harakiri (1962)

Funny how secrets travel (Renee)

Gott ist tot.

''Ha, ha, ha! Isn't David Lynch horrible, Donnie?'' Scary bunny from Donnie Darko (2001)

Σταμάτησα το αμάξι μετά από 160 χιλιόμετρα δρόμο. Είχε μόλις αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και αυτό μαζί με το μπουκάλι Jim Beam και το τσιγάρο με έκανε να αισθάνομαι σαν αυτούς τους τύπους στα road movies και τα μπιτ μυθιστορηματα (colour me Burroughs), οπότε ανέβηκα στο καπό και έμεινα να κοιτάζω το ηλιβασίλεμα, με τον καπνό στα ρουθούνια μου και το ποτό στα χείλη μου, σαν ελάφι που κοιτά αποχαυνωμένο τους προβολείς ενός φορτηγού στην μέση του δρόμου, λίγο πριν την σύγκρουση.
Το τέρας ήρθε οταν ο ήλιος ήταν πλέον μόνο μια λεπτή γραμμή στον ορίζοντα. Δεν έγινε όπως στα φτηνά φιλμ του '80, δεν ήταν κρυμμένο ανάμεσα σε δέντρα, δεν προανήγγηλε τον ερχομό του με ουρλιαχτά. Η φιγούρα του άρχισε να σχηματίζεται κάπου μακρία, καθώς αυτό περπατούσε προς το μέρος μου. Καθώς πλησίαζε, το παρακολούθησα με σιωπηρή απελπισία και έναν σταθερά αυξανόμενο παραλυτικό φόβο. Καλυμμένο απο σκοτεινό σταχτί τρίχωμα το σώμα του ήταν κυρτό μπροστά, με τα μακριά φρικτά χέρια του μαζεμένα, σαν ένα εφιαλτικό αλογάκι της παναγίας. Τα δάχτυλά του, στολισμένα με μακριά νύχια, έτρεμαν ανεξέλεγκτα.
'Οταν έφτασε μπροστά μου, έμεινε για λίγο ακίνητο να με κοιτάζει. Ξαφνικά μου έδειξε ενα ανατριχιαστικό χαμόγελο που έκανε το αίμα μου να παγώσει.
''Εσένα έστειλαν;'' είπε το σκυλίσιο στόμα. Δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν ήξερα τι έπρεπε να με τρομάξει περισσότερο. Το ότι μπροστά μου στεκόταν ένα πλάσμα που μόνο από έναν πρωινό εφιάλτη θα μπορούσε να έχει βγει ή για το ότι μου μιλούσε σαν να ήμουν το ντηλέρι που περίμενε.
''Εσένα  έστειλαν;'' επανέλαβε το τέρας. Αποφάσισα ότι θα τα παίξω όλα για όλα, αφού ούτως ή άλλως μάλλον θα γινόμουν τροφή για τον δαίμονα.
''Ναι, εμένα έστειλαν. Δεν σου κάνω;''
Το κτήνος με κοίταξε, μισοκλείνοντας τα λευκά μάτια του. Δεν ξέρω αν στο ασύλληπτο μυαλό του με κατέταξε ως τρελό ή ηλίθιο. Ίσως τίποτα από τα δύο.
''Αυτό θα το δούμε. Δώσε μου το μπουκάλι πρώτα'' ειπε και έδειξε το ουίσκι που κρατούσα. Υπάκουσα και αυτό το άρπαξε και σηκώνοντάς το πάνω από το στόμα του κατέβασε τέσσερις μεγάλες γουλιές βγάζοντας ήχους τόσο αηδιαστικούς, που με έκανε να αναρωτηθώ αν το λαρύγγι του κατοικούνταν από κάποιο άγνωστο είδος εντόμων. Αφού το άφησε πάνω στο καπό, συνεχισε:
''Λοιπόν, δεν με ενδιαφέρει τι τρέχει με τον γήινο χρόνο. Εγώ πάντως έχω απειρο στην διάθεσή μου. Αν επιλέξεις να τον σπαταλήσεις με ηλίθιες ερωτήσεις είναι δικό σου πρόβλημα. Έχω να σου πω κάποια πράγματα και θα τα μεταφέρεις χωρίς να αλλάξεις ούτε μία λέξη.''
''Εντάξει.'' είπα και άναψα καινούριο τσιγάρο. Αφού εξασφάλισα ότι θα ζήσω, το μόνο που ήθελα ήταν να ξεμπερδεύω με αυτήν την ιστορία, να νοικιάσω ένα φτηνό δωμάτιο σε κάποιο μοτέλ στην άκρη του δρόμου και να τρελαθώ με την ησυχία μου.
''Αυτό που ψάχνετε είναι θαμμένο, όχι πολύ μακριά από δω. Ξέρεις τα Βράχια της Χήρας; Όταν δεις τον νότιο βράχο θα καταλάβεις. Εκεί είναι, περίμενε αιώνες αμέτρητους, όπως θα λέγατε, για να το βρείτε εσείς! Χα, χα, χα! 'Ανθρωποι!'' το γέλιο του μου έφερε ναυτία. ''Είναι σχεδόν απίστευτο! Όπως και να 'χει, είναι εκεί, δεν θα δυσκολευτείτε στην εκταφή, είναι στα ρηχά.
Πρόσεξε ομως,'' τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. ''Όποιος πάει μόνος του θα τρελαθεί. Υπάρχουν πράγματα που δεν είναι φτιαγμένα για τα μάτια ή τα σώματα των ανθρώπων, πράγματα που ακόμη και σε μένα προκαλούν φόβο.''
''Σημειώθηκε.'' βιάστηκα να προσθέσω. Αυτό συνέχισε:
''Όπως σου είπα, το δύσκολο μέρος δεν είναι η εκταφή, θα το βρείτε εύκολα.''
Κοίταξε προς τα κάτω.
''Και τώρα είμαστε εντάξει. Το χρέος έκλεισε, όπως είχε συμφωνηθεί τον παλιό καιρό. Μπορεί να ξαναειδωθούμε. Αντίο.'' γύρισε και με βήματα και τρομακτικές συσπάσεις του σώματός του, αρχισε να περπατά προς τα βουνά.
''Καλό βράδυ!'' φώναξα ζαλισμένος.
''Όποιος πάει μόνος του θα τρελαθεί''Κυνήγι θησαυρού λοιπόν. Το φτυάρι μου είναι στο αμάξι. Το ίδιο και το νερό και τα τσιγάρα μου. Κυνηγι θησαυρού. Όλα αυτά κάτι μου θυμίζουν, αλλά δεν έχω χρόνο. Θα ασχοληθώ αργοτερα με το κτήνος.
''Όποιος πάει μόνος του θα τρελαθεί''
Αναρωτιέμαι τι να είναι αυτό που έκανε ένα τέτοιο πλάσμα να έρθει να μου μιλήσει (ή τουλάχιστον σε όποιον ήλπιζε να βρει εδώ).
''Το δύσκολο μέρος δεν είναι η εκταφή''
Ποιο είναι το δύσκολο μέρος, φίλε; Με τι παίζουμε απόψε; Θα μάθω σε λίγες ώρες, μάλλον πριν την αυγή.
''Όποιος πάει μόνος του θα τρελαθεί''
Δεν χρειάζεται να ανησυχείς, φίλε. Έχω ήδη τρελαθεί.



Ουτούμνο

Autumn Sleep

Mount Aenos, Photo by Pararlama

Into the Darkness i fall
Descending through screams of beauty and terror
Upon my fathers i call
Mighty warriors and satanic deceivers
Now i can see it all
The horror, the power and emptiness
The bright shimmering rain
Glimpses of Chaos
Tormented dreams of woods and mountains
Sleep full of tears and despair...

Further beneath the Earth i travel,
silence is my guide, Serpents my children
I offer my skin, as i follow the dead lights

When i 'll be gone, will you tell
my tale to my spawns?
Teach them to be empty
Cold like the Autumn Wind
Silent like the Winter Sun
Loving like the soil that embraces my restless body...

Utumno, Gorgo Mormo

Into the Void

Gummo (1997)

Μην χαλάς την ατμόσφαιρα, είμαστε ανύπαρκτοι μόνο για μία ακόμα νύχτα. Θα τελειώσει γρήγορα και μετά τι; Θες να επιστρέψουμε από τώρα στα ζαλισμένα κρεβάτια μας; Κλείσε το στόμα σου λοιπόν και άσε με να το απολαύσω. Ο αέρας μπλέκεται με τα μαλλιά μου και ο ήχος της ασφάλτου που περνάει από κάτω μας με μεθάει πιο πολύ κι από το φτηνό ουίσκι που πήραμε πριν δύο ώρες. Ναι, έχει μείνει λιγο, κάτω από το κάθισμα το πέταξα. Όλο δικό σου, αρκεί να μην ξαναπείς ότι υπάρχει κάτι έξω από το αμάξι ή τα μπουκάλια μας.
Ωραία. Και τώρα κοίτα απέναντι, βλέπεις τα ζώα που μας ακολουθούν; Σε τρομάζουν, ετσι δεν είναι; Θα μας φτάσουν κάποια στιγμή, να ξέρεις. Μας βλέπουν μόνο όταν είμαστε ανύπαρκτοι, όπως απόψε. Ω, ηρέμησε, είνα μακριά ακομα κι ας νιώθεις τις ανάσες τους στον λαιμό σου. Πιες κι άλλο, το βουήτο της μηχανής θα γίνει γλυκό σε λίγο. Κοίτα τον, δεν είναι χαρούμενος όταν οδηγάει;
Δεν ξέρω ακριβώς, νομίζω ύαινες. Έχει σημασία ε; Ναι, υποθέτω έχεις δίκιο... Με φοβίζουν μερικές φορές, αλλά και πάλι τι θα είμασταν χωρίς αυτά; Είναι λίγο παρήγορο να ξέρεις ότι ακόμη και στην ανυπαρξία σου υπάρχει κάτι εκεί έξω που σε βλέπει, ακόμη κι αν διψάει για πράγματα που δεν χρειάζεται να ξέρεις, όχι ακόμα τουλάχιστον...
Θα μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα. Να νιώθω τον αέρα πάνω μου, να βλέπω τα φώτα που περνούν σαν σκυλιά, τις ώρες που νιώθουμε το αίμα μας να κινείται χαϊδεύοντας τις φλέβες μας. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο... Εντάξει, είπαμε αρκετά για απόψε. Κάθισε πίσω, χαλάρωσε και προσπάθησε να ονειρευτείς. Αργεί ακόμη να ξημερώσει.


Ουτούμνο