Wednesday i'm in love.

Black Flag- Nervous Breakdown

Είχα αφήσει το παράθυρο λίγο ανοιχτό για να μπει το φως μόλις ξημερώσει. Γυρίζω πλευρό και βρίσκω τον πονοκέφαλο ο οποίος υπάρχει σε ευθεία αντιστοιχία με τους πύργους από κουτάκια μπύρας απέναντί μου. Του λέω καλημέρα, σηκώνομαι, ντύνομαι και φοράω τα γυαλιά μου σαν καλό βαμπίρ, κλείνω το φέρετρό μου και πάω στην κουζίνα. Ενώ οι Butthole Surfers φωνάζουν από το δωμάτιό μου, εγώ φτιάχνω το πρωινό μου αίμα και αναρωτιέμαι τι θα καπνίσω σήμερα. Με πολύ κόπο κατασκευάζω δύο τσιγάρα, σπάω λίγη παρακεταμόλη και την σνιφάρω, πίνω μια γουλιά αίμα και καπνίζω.
Θέλω να πυροβολήσω πράγματα, όχι ανθρώπους, πράγματα, όπως κάνουμε πολλές φορές με τον πατέρα μου τα πρωινά της Κυριακής. Ντυνόμαστε καλά για το κρύο, παίρνουμε ζεστό καφέ, στρίβουμε τσιγάρα να έχουμε έτοιμα, οδηγούμε ένα μισάωρο έξω από την πόλη ακούγοντας ραδιόφωνο και πυροβολούμε πράγματα και τα καταστρέφουμε χαμογελώντας. Γυρίζουμε σπίτι πιο ήρεμοι και πιο χαρούμενοι από πριν, με χαμόγελο για το νόστιμο φαγητό της Κυριακής. Έχουμε καιρό να το κάνουμε και μόλις πάω σπίτι είναι το πρώτο πράγμα που θα του πω.
Δεν έχω κάτι να πυροβολήσω και έτσι αρκούμαι στο να πιω λίγο αίμα και να ακούσω μουσική. Τα σύννεφα έφυγαν σήμερα το πρωί και ο ήλιος λάμπει από το απέναντι σπίτι. Πρέπει να μαγειρέψω και να φάω κιόλας. Το αναβάλλω συνεχώς σαν ξυπνητήρι Δευτέρας, χωρίς όμως τα κλάματα και τις βρισιές. Μια μέρα από αυτές θα ξυπνήσω και θα έχω τα πάντα έτοιμα και θα πηγαίνω χορεύοντας να πάρω το πρωινό μου. Και θα είμαι κανονικό βαμπίρ. Правда, правда.