Το κτήνος του Ύπνου

Utumno- Καλοκαίρι στο κλουβί

Η ζεστη και τα σβησμενα φωτα με παρακινησαν να μεινω μεσα,
με το σπιτι μου συσσωμο να περιστρεφεται γυρω απο την τρελη
δινη του καλοκαιρινου σκοταδιου.
 Η ανασα βαραινει και ξεσκονιζει τις γωνιες του προσωπου σου,
που ειδα μονο μεσα στο ονειρο μου, γνωριζοντας την τραχια αφη
των χειλιων σου, πιεζοντας το μυαλο μου να αφουγκραστει το δερμα σου,
να το αγκαλιασω με τον διπλωμενο, νεφελωδη χρονο της ναρκης μου.

O ιδρωτας γινεται κρυσταλλινα στολιδια στο στεμμα που με βυθιζει στο εξω και στο περα. Εκεινα τα τραπεζακια τα σιωπηρα που σπερνουν δροσια και διαλογισμο αρχισαν να φαινονται απεναντι, στο οριο του νερου της παραλιας που δεν βλεπω. Περπαταω πανω στο διαυγες πεπλο της θαλασσας και ειναι μεσα μου, με αερα να με χτυπαει σαν σταχυ.

 Το κτηνος του Υπνου μου πλησιαζει, θα με βρει απροετοιμαστο, απαθη απεναντι του,
δεν θελω να κοιμηθω ακομα. Αλλα παλι θα εισαι εκει, στο φθινοπωρο του πλανητη μας
και θα με περιμενεις, με ματια που φλεγονται και που η φλογα τους καταβροχθιζει κι εμενα.


Ουτούμνο