It's only logical.

Mr. Spock

Έφυγε ο κύριος Σποκ, ο πρώτος αξιωματικός του Enterprise, στην σειρά που μας έμαθε τα διαγαλαξιακά ταξίδια, τους εξωγήινους πολιτισμούς, την κοινωνία χωρίς χρήμα αλλά και το ότι η περιπέτεια και η εξερεύνηση δεν σταματούν ποτέ.
Πολλά μπορούν να γραφτούν για τον κύριο Σποκ και το Σταρ Τρεκ, το πώς μας βοήθησε να μάθουμε πράγματα, να ταξιδέψουμε και άλλοι μάλλον θα τα γράψουν καλύτερα. Εμείς του ευχόμαστε καλό ταξίδι, λυπόμαστε μα η λύπη μας δεν θα κρατήσει πολύ, γιατί ξέρουμε ότι θα τον ξαναδούμε πέρα από το Άλφα του Κενταύρου, πέρα από τα νεφελώματα ή και σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Όπως τον ξαναείδε ο Κερκ στον Genesis.

Wednesday i'm in love.

Black Flag- Nervous Breakdown

Είχα αφήσει το παράθυρο λίγο ανοιχτό για να μπει το φως μόλις ξημερώσει. Γυρίζω πλευρό και βρίσκω τον πονοκέφαλο ο οποίος υπάρχει σε ευθεία αντιστοιχία με τους πύργους από κουτάκια μπύρας απέναντί μου. Του λέω καλημέρα, σηκώνομαι, ντύνομαι και φοράω τα γυαλιά μου σαν καλό βαμπίρ, κλείνω το φέρετρό μου και πάω στην κουζίνα. Ενώ οι Butthole Surfers φωνάζουν από το δωμάτιό μου, εγώ φτιάχνω το πρωινό μου αίμα και αναρωτιέμαι τι θα καπνίσω σήμερα. Με πολύ κόπο κατασκευάζω δύο τσιγάρα, σπάω λίγη παρακεταμόλη και την σνιφάρω, πίνω μια γουλιά αίμα και καπνίζω.
Θέλω να πυροβολήσω πράγματα, όχι ανθρώπους, πράγματα, όπως κάνουμε πολλές φορές με τον πατέρα μου τα πρωινά της Κυριακής. Ντυνόμαστε καλά για το κρύο, παίρνουμε ζεστό καφέ, στρίβουμε τσιγάρα να έχουμε έτοιμα, οδηγούμε ένα μισάωρο έξω από την πόλη ακούγοντας ραδιόφωνο και πυροβολούμε πράγματα και τα καταστρέφουμε χαμογελώντας. Γυρίζουμε σπίτι πιο ήρεμοι και πιο χαρούμενοι από πριν, με χαμόγελο για το νόστιμο φαγητό της Κυριακής. Έχουμε καιρό να το κάνουμε και μόλις πάω σπίτι είναι το πρώτο πράγμα που θα του πω.
Δεν έχω κάτι να πυροβολήσω και έτσι αρκούμαι στο να πιω λίγο αίμα και να ακούσω μουσική. Τα σύννεφα έφυγαν σήμερα το πρωί και ο ήλιος λάμπει από το απέναντι σπίτι. Πρέπει να μαγειρέψω και να φάω κιόλας. Το αναβάλλω συνεχώς σαν ξυπνητήρι Δευτέρας, χωρίς όμως τα κλάματα και τις βρισιές. Μια μέρα από αυτές θα ξυπνήσω και θα έχω τα πάντα έτοιμα και θα πηγαίνω χορεύοντας να πάρω το πρωινό μου. Και θα είμαι κανονικό βαμπίρ. Правда, правда.

Sleep.

Thy Serpent- Forests Of Witchery (1996)

Το φως παίζει και χάνεται πάνω στον τοίχο, χωρίζεται και απορροφάται από τα φωσφοριζέ αστέρια πάνω από το κεφάλι μου. Το σφραγισμένο παράθυρο που οδηγεί στον κόσμο της κουζίνας αναβοσβήνει και ακούω ήχους παρασκευής καφέ ενώ μισοκοιμάμαι.

Οι ήχοι των ονείρων μου μπλέκονται με την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και τις σταγόνες της βροχής και με τραβούν πιο βαθιά μέσα στα δάση με τα πεσμένα φύλλα που επισκεπτόμουν παιδί, μαζί με όλους τους κατοίκους τους. Ακολουθώ με μία βαθιά ανάσα.
Περπατάω γρήγορα ανάμεσα στις θαμπές σκιές των ψηλών δέντρων κάτω από τα πυκνά σύννεφα, ένας απαλός αέρας αγγίζει το πρόσωπό μου και μερικές λεπτές ακτίνες του ήλιου ξεφεύγουν από το γκρίζο πέπλο τους για να μου δείξουν τον δρόμο. Οι φωλιές των πουλιών χτισμένες στις κορυφές των κλαδιών με κοιτάζουν σαν σιωπηροί πύργοι, το πρώτο καλωσόρισμα στον κόσμο τους.

Ανοίγω τα μάτια και βρίσκω τον εαυτό μου καθιστό στο κρεβάτι, με την πλάτη να ακουμπά σε ένα μαλακό μαξιλάρι και το πάπλωμα να καλύπτει τα πόδια μου.  Τεντώνομαι και η ώρα έχει περάσει. Έξω ακόμα βρέχει και έχει σκοτάδι. Στρίβω ένα τσιγάρο και μέσα από τον διάδρομο φτάνω στο σαλόνι και καπνίζω παρέα με τη γάτα της οποίας το πρόγραμμα ύπνου είναι χειρότερο από το δικό μου. Από το δίπλα δωμάτιο βλέπω ένα αχνό γαλάζιο φως και ανεπαίσθητους ήχους από σειρά, μόνο σημάδι ζωής του κατοίκου του. Γυρίζω στο δωμάτιο και ξαπλώνω, περιμένω το πάπλωμα να ζεσταθεί και τα μάτια μου βαραίνουν.

Το ρυάκι διαπερνά συστάδες από βελανιδιές και θάμνους, ο ήχος του νερού που κυλάει πάνω στις γυαλισμένες από τον χρόνο πέτρες με κάνει να σταθώ στην όχθη του για αρκετή ώρα. Οι πρώτες σταγόνες βροχής ήρθαν και τις νιώθω στο χέρι μου πιο καθαρές από ποτέ. Σηκώνομαι και κάθομαι κάτω από μία μικρή και ζεστή σπηλιά φτιαγμένη από θάμνους, βράχια και βρύα, ένα πράσινο κοίλωμα μέσα στην πέτρα. Μόλις η βροχή κοπάζει  ακολουθώ ένα μονοπάτι που οδηγεί βαθιά στα δέντρα που στέκονται σαν μεγαλοπρεπείς αψίδες και αλλάζουν το φως με τα πυκνά κλαδιά τους να μπλέκονται.

Το πρώτο φως της μέρας μπαίνει από το παράθυρο και χαϊδεύει τα μάτια μου, σε λίγο θα πρέπει να αφήσω το ζεστό πάπλωμα και να ετοιμαστώ. Ανασηκώνομαι και κοιτάζω την βροχή που καλύπτει την πόλη σαν ένας πυκνός λαβύρινθος από ιστούς που χορεύουν πάνω από τα σπίτια. Η γάτα κουλουριάζεται στα γόνατα μου και με κοιτάζει ενώ την σκεπάζω με το πάπλωμα. Λέω καλημέρα και βγαίνω στον διάδρομο.